Haber Müdürü Aradığınız Tüm Haberler
Related Articles
Bekir Coşkun öldü. Bekir Coşkun kaç yaşında öldü. Bekir Coşkun ne kanseriydi. Türk basınının usta ismi, gazetemizin yazarı Bekir Coşkun hayata gözlerini yumdu.
#BekirCoşkun Bekir Coşkun öldü. Bekir Coşkun aslen nereli, neci ve kim. bekir coşkun yaşamı. Bekir coşxkun cenazesi ne zaman nereden kalkacak? Uzun süredir kanser tedavisi gören Sözcü gazetesi yazarı Bekir Coşkun yaşamını yitirdi.
1945’te Şanlıurfa’da memur bir babanın çocuğu olarak dünyaya gelen Bekir Coşkun, Ankara’da Yüksek Gazetecilik Okulu’ndan mezun oldu.
BEKİR COŞKUN KARİYERİ
1974’te mesleğe foto muhabiri olarak başlayan ardından emniyet ve parlamento muhabirliği yapan Bekir Coşkun, Günaydın Gazetesi’nde Dokuzuncu Köy adlı köşede yazarlık yaptı.
1987’de Sabah Gazetesi’nde Onuncu Köy başlıklı köşesini yazmaya başladı. 1993’te Hürriyet Gazetesi’ne geçen Coşkun, 2009 yılında Habertürk’e transfer oldu. 2010 yılında Cumhuriyet gazetesiyle anlaşan Coşkun, 14 Mart 2014’te Sözcü’deki ilk yazısını yazdı.
2017 yılı Ekim ayında kanser tedavisi nedeniyle yazılarına ara veren Bekir Coşkun, o tarihten bu yana sağlığı el verdiği sürece Sözcü gazetesindeki köşesinden okurlarıyla buluşmayı sürdürüyordu.
Doğa ve hayvan sevgisiyle tanınan Bekir Coşkun 4 Ekim Dünya Hayvan Hakları Günü’nde son kez okurlarıyla buluşmuştu.
Bir önceki yazısı ise 30 Eylül 2020 günü yayınlanmıştı.
“Yazı bilmem
Yazarım yazı bilmem
Bu yaz böyle geçti
Gelecek yazı bilmem…” dizeleriyle başlıyordu.
Tam 3 yıldır kanserle mücadele ediyordu Bekir Ağabey…
Okurlarıyla çok sıkı bir bağı vardı.
Hastalığı boyunca onun sağlığıyla ilgili sayısız soru mektupla, telefonla, e-postayla ulaştı gazetemize… 40 yıllık dostu, gazetemizin yazarı Emin Çölaşan ondan haber veriyordu zaman zaman köşesinde.
Pandeminin başlarında 25 Nisan 2020 günü Sözcü HaftaSonu için Ankara Haber Müdürü Emin Özgönül’e röportaj vermişti. Şunları söylüyordu Bekir Ağabey:
“Andree’ye, çocuklara hiç zaman ayıramadım. Her şeyimiz yarımdı. Özel yemekleri, evlilik günlerimizi, yaş günlerini hep kaçırdım. Geceleri kabusla geçti. Mahkeme koridorlarından usandım. Evimizi kurşunladılar. Yazarların arabalarına bomba koydukları günlerde önce ben gidip motoru çalıştırıyordum, Andree kucağında Pako ile sonra geliyordu. Ama hiçbir zaman bugünkü kadar acı çekmedik. Hiçbir zaman bu günler kadar saldırı altında değildik. Türkiye hiçbir zaman, kin ve nefret içinde, demokrasiden bu kadar uzaklaşmadı. Hiç olmazsa sığınacağımız mahkemeler vardı, artık yok. Sadece okurlarımız var, yürekli, cumhuriyet sevdalısı okurlarımız. Onlar sayesinde kasabanın ışıkları yanacak.”
